مقایسه عوارض رادیوتراپی به روش دوفیلد تانژانت و تک فیلد قدام فوق ترقوه با روش دو فیلد تانژانت و دو فیلد قدام و خلف فوق ترقوه بر حجم های ریوی و اشباع اکسیژن محیطی در بیماران مبتلا به سرطان پستان

مقدمه: رادیوتراپی سرطان پستان باعث افزایش کنترل موضعی و به دنبال آن افزایش میزان بقاء می شود. در عین حال این رادیوتراپی دارای عوارضی بر روی ریه می باشد که در روش های مختلف درمان ممکن است با هم متفاوت باشند. تست های عملکرد ریوی و میزان اشباع اکسیژن محیطی معیاری برای سنجش این عوارض می باشند. در این بررسی عوارض دو روش رادیوتراپی مورد مقایسه قرار گرفته است. روش کار: در این مطالعه کار آزمایی بالینی 51 بیمار مبتلا به سرطان پستان مرحله ii و iii (بر اساس مرحله بندی tnm ) که تحت عمل جراحی ماستکتومی رادیکال تغییر یافته قرار گرفته و جهت رادیوتراپی تکمیلی به بیمارستان امام حسین مراجعه کرده بودند، به طور تصادفی به دو گروه تقسیم شدند. در یک گروه رادیوتراپی با سه فیلد و در گروه دیگر با چهار فیلد انجام شد. بیماران دوز کلی 5000-4800 سانتی گری را دریافت کردند . برای بیماران تست های عملکرد ریوی و درصد اشباع اکسیژن محیطی (پایه و بعد از فعالیت) یک بار بلافاصله قبل از رادیوتراپی و سپس یک ماه و سه ماه پس از پایان رادیوتراپی انجام شد. برای تجزیه و تحلیل اطلاعات از آزمون های آماری مربع کای، تی دانش آموزی و من ویتنی یو استفاده شد. نتایج: مقایسه fev1 ، fvc و در دو گروه نشان می دهد که این شاخص ها یک ماه و سه ماه پس از پایان رادیوتراپی با هم تفاوت معنی داری نداشته است. هم چنین در کلیه موارد میزان fev1 ، fvc و یک ماه پس از پایان رادیوتراپی نسبت به میزان پایه تغییر معنی داری پیدا نکرده ولی میزان fev1 و fvc سه ماه پس از رادیوتراپی نسبت به میزان پایه تغییر معنی داری (به ترتیب 001/0 p< و 006/0 p<) داشته است. کاهش درصد اشباع اکسیژن محیطی نیز نه تفاوتی معنی دار در بین دو گروه بعد از درمان رادیوتراپی داشته و نه در کلیه بیماران قبل و بعد از رادیوتراپی کاهش معنی دار پیدا کرده است. نتیجه گیری: رادیوتراپی بستر پستان و غدد لنفاوی منطقه ای باعث ایجاد اختلال در تست های فعالیت ریوی می شود. اما در مقایسه دو گروه با دو تکنیک سه فیلد و چهار فیلد این عوارض با هم تفاوتی ندارد.